|
اینجا واژه هایم فریاد میزنند
|
|||||||||||||||
 ×لبخند را از جیبم در می آورم روی لبهایم میچسبانم کلید را توی در میچرخانم آب هم از آب تکان نمیخورد -------------------------------------------- اینجا رو ساختم واسه ی حرفای نگفته م ، واسه شادی هام واسه غم هام واسه خاطراتم.... بعضی وقتا چند جمله ی کوتاه یا یه عکس و درباره ش توضیحی نمیدم میخوام هرکسی برداشت خودشو ازش داشته باشه ×اینجا نه شادی مطلقه نه غم مطلق فقط احساسات یه دختره به نام آندیا آندیا اسم خودم نیس. آندیا اسمیه که 5 سال باهاش زندگی کردم من آندیا نیستم...آندیا یه شخصیت مستقل از منه که باهام زندگی کرده شاید بشه گفت یه شخصیت خیالیه که واسه من خیلی واقعیه my menU blogarchive posts designer
حمل ماینر از چین به ایران بهمن 1390 موکب باب الحوائج شهر حر پرواز پروانه ی خیال من ورامین وارنای کهن همراز never give up ×تنهای متفاوت× تنهایی ردیاب خودرو
TEMP:mozhgan
|
میدونی جهان سوم کجاست؟ جایی که به ایمیل میگن پست الکترونیک درحالی که هم پست یک کلمه ی اینگلیسی هم الکترونیک کفش های قرمز روی سنگ فرش ها میچرخند و با آهنگ ضرب میگیرند بندهایشان باز است و عین خیالشان هم نیست و با رنگ جیغ و قرمز خودشان عشق میکنند. خودشان را محکم روی زمین میکوبند
میخواهند سکوت دلنشین و خواب آور بعد از ظهر را به کام همسایه ها تلخ کنند. با قوطی نوشابه ها بازی میکنند و روی برف ها ردپا درست میکنند و پوتین های رنگ ورانگ را به تمسخر میگیرند به خیابان شلوغ میرسند و تند تند از میان مردم رد میشوند و کفش ها و پوتین های قهوه ای و مشکی را لگد میکنند. با تمام قدرتشان به ماشین های مدل بالا لگد میزنند و با صدای دزدگیر ماشین ها ضرب میگیرند و میچرخند از دیگران فحش میخورند و میخندند کم کم به کوچه های باریکتر و بدون سنگفرش و برف میرسند. در این کوچه ها ماشین مدل بالایی نیست که با صدای دزدگیرش برقصند...سکوت دلنشینی هم نیست که بشکنندش قوطی نوشابه های فلزی پیدا نمشود که با آنها کلرت و کلرت راه بیاندازند ....پوتینی پیدا نمیشود تا مسخره اش کنند کفش های قرمز دیگر با رنگ جیغشان عشق نمیکنند ....دلمرده و خسته کنار گل و لای ها می افتند...................دستی بلندشان میکند بندهایشان را در می آورد و میشویدشان و بند های جدید بهشان وصل میکند .......حالا کفش های قرمز همپای آندیا روی همان سنگفرش های قدیمی میچرخند و با هم به ماشین ها لگد میزنند و فرار میکنند و هردو با رنگ جیغ قرمز کفش کیف عالم را میکنند دلم بیرون رفتن های یواشکی میخواهد
دلم پرسه زدن در کوچه های نا آشنا را میخواهد دلم شکلات داغـــــــــــــــ با کیک های شکلاتی میخواهد دلم رقص در میان برف ها را میخواهد دلم این زمستان بدون برف را نمیخواهد دلم این همه شلوغی را نمیخواهد دلم میخواهد دور شوم از این هوای دو نفره، از این شهر کوچک شلوغ، از این آدم های آشنای همیشگی.
خودت باش!
کسی هم خوشش نیومد....نیومد که نیومد اینجا مجسمه سازی نیست که
گاهی میخواهی
فرار کنی میدوی....... به پشت سرت نگاه میکنی کسی در پی تو نمیدود و تو ناخواسته برمیگردی
|
||||||||||||||
تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت:
